Neem toch eens je ruimte in

roept een naamgenoot naar mij. Hoezo, waar heeft ze het over. 

Wat zullen we doen. Maakt me niet uit, nee zeg jij het maar. Ik ben zo makkelijk, ik vind alles goed.

Ik ben bescheiden van aard en geef graag een ander, dus ook een dier de ruimte. Het is voor mij ook altijd een verrassing of het dier accepteert dat er gewoon een mens langskomt. Een soort spelletje dus. Maar….

Zelfs de reiger laat zich niet wegsturen

Ik loop door de polder op een zondagmorgen. Het is nog lekker vroeg. Tussen de weilanden loopt een pad waar je net je voeten naast elkaar kunt zetten. Even verderop zit een reiger.De reiger blijft  zitten. Totdat ik vlak bij hem ben en dan vliegt hij op en strijkt enkele meters neer: aan dezelfde kant van het pad, met zijn rug naar de sloot. Ik ga verder, loop zo veel mogelijk aan de andere kant van het pad om hem alle ruimte te geven. En ja hoor: hetzelfde verhaal. Hij gaat telkens enkele meters voor me zitten. 

Hallo eigenwaarde

Totdat ik denk bij mezelf, ja hoor eens, ik kan mezelf niet nog kleiner maken. Ik mag er ook gewoon zijn. En op het moment dat ik vanuit deze intentie de eerste stap doe vliegt hij weer op maar gaat aan de overkant van de sloot zitten. Yes! Allebei ons lesje geleerd. Samen delen.

Ik word wakker en kom voor mezelf op. Ik laat me zien en zo plaats ik mij naast de ander.

Kosmos roept: Heb je het gesnapt?

Ik stap weer de woonwijk in en op een stoep liggen vele prachtige steeltjes van de kastanjebladeren. Je kent ze wel: roodbruin met zo’n verdikking aan een kant. Die ben ik aan het verzamelen voor een project. Er stopt een taxi vlak achter mij en laat zijn motor draaien terwijl hij blijft wachten. Ik sta in de uitlaatgassen: VIES-ONGEZOND. 

Ha, de reiger! Ik stap naar de taxichauffeur die achter het stuur zit en klop op het raampje. Hij draait hem open en ik vraag of hij zijn motor uit wil zetten, omdat ik wat aan het verzamelen ben. Het contactsleuteltje wordt direct omgedraaid. En ik kan rustig verder. Dank reiger.

Gevoelens serieus nemen door er iets mee te doen: besef van eigen waarde hebben.

Eigenwaarde: muurbloempje voorbij

Zoals die keer in een cursus. Iedereen verdwijnt in zijn eigen groepje in de pauze. Ik loop er een beetje verloren bij. Dan hoor ik twee mensen praten over het bespelen van een fluit. Ha, dat heb ik vroeger ook gedaan en ik ga er bij staan: wat leuk dat jullie fluit spelen. Grappig, vanaf dat moment zien ze me staan, en zoeken contact met me.

Ervaringen uitwisselen is meedoen omdat je iets waardevols te geven hebt aan de ander, namelijk jouw idee. Het besef van eigen waarde groeit.

Eigen ruimte hebben

Het is niet de reiger, de ander of de groep, maar de emoties van oude ervaringen die je tegenhouden. En als iets je tegenhoudt, dan kan je niet volledig zijn wie je bent en neem je niet je natuurlijke ruimte in. Dus ruim op je emoties, je oude patronen. Telkens weer. Dan is er weer ruimte voor iets nieuws. 

Neem contact met mij op als je wilt weten wat ik voor je kan betekenen.